Of ik mijn schoonouders even tegemoet wilde rijden. Ze stonden op nog geen tien kilometer van ons huis op de vluchtstrook met een wiel dat kraakte als een kapotte versnellingsbak, waarschijnlijk een gesneuveld wiellager. In het pikkedonker. In de regen. Ik trok mijn geel reflecterende hesje aan (voor het eerst in mijn leven) en vertrok.
Toen ik aankwam was de wegenwacht al gearriveerd. En er was nog meer hulp onderweg; terwijl ik mijn auto met de alarmlichten aan voorzichtig tot stilstand liet komen, parkeerde achter ons een werkverkeerwagen van Rijkswaterstaat, die direct met een knipperende pijl het verkeer naar de linkerbaan begon te dirigeren. Dat was nodig ook, ik woon in een klein dorp aan een grote snelweg waar de meeste bestuurders het nog niet zo nauw nemen met de snelheidslimiet. Ik heb Jan Mulder ooit eens horen zeggen dat hij er eigenlijk nooit onder de 170 km/u rijdt (de kenners onder u weten nu ongeveer waar ik woon). De regen was een andere factor om rekening mee te houden.
Nadat de Wegenwacht zijn diagnose had gesteld, viel er een doodse stilte. Het gekraak dat mijn schoonouders hadden gehoord, was geen kapot wiellager, het was het geluid van vijf afgebroken wielbouten die met 120 km/u tegen de wielkast waren geslagen en nu over de snelweg verspreid lagen. Het wiel werd alleen nog op z’n plaats gehouden door de remschijf. Had mijn schoonvader zijn rem niet meteen ingetrapt, dan was het wiel er onherroepelijk af gelopen en waren de gevolgen niet te overzien geweest.
‘Is er onlangs iets met het wiel gebeurd?’ vroeg de man van Rijkswaterstaat. Mijn schoonvader knikte. Vorige week waren de winterbanden van zijn Renault Scenic omgeruild voor zomerbanden. Sterker: hij was die middag nog langs de garage gereden om naar een geluid in het wiel te laten luisteren (“wiellager, kunt u nog 4.000 kilometer mee doorrijden”). Het kan niet anders of de garage heeft bij het verwisselen van de wielen de bouten veel te strak aangedraaid óf – en dat lijkt aannemelijker – is simpelweg vergeten de wielbouten van het bewuste wiel aan te zetten met een momentsleutel. Het is overigens niet voor het eerst dat ik zoiets meemaak. Een vriendin had vorig jaar hetzelfde met haar Saab 9-3 cabriolet. Ook in dit geval zaten de wielbouten onvoldoende vast, en ook zij was al naar de garage gereden om het geluid te laten horen (“we kunnen niks vinden, de auto is goed.”). De gedachte dat één van de monteurs simpelweg was vergeten de bouten na te lopen met de momentsleutel en ze dus alleen vast waren gedraaid met de pneumatische slagmoersleutel, was niet eens in ze opgekomen.
De moraal van dit verhaal? Als je de komende weken je trouwe winterbanden omruilt voor de zomerbanden, loop dan na een paar honderd kilometer met een momentsleutel de wielbouten na. Voor je eigen veiligheid en gemoedsrust. Autobedrijven doen er ondertussen goed aan een extra controle op wielbouten in het leven te roepen. Doen ze dat niet, dan is het wachten op de eerste klant die z’n rem niet op tijd weet in te trappen. Zomerbanden er op? Wielbouten nalopen!
Of ik mijn schoonouders even tegemoet wilde rijden. Ze stonden op nog geen tien kilometer van ons huis op de vluchtstrook met een wiel dat kraakte als een kapotte versnellingsbak, waarschijnlijk een gesneuveld wiellager. In het pikkedonker. In de regen. Ik trok mijn geel reflecterende hesje aan (voor het eerst in mijn leven) en vertrok.
Toen ik aankwam was de wegenwacht al gearriveerd. En er was nog meer hulp onderweg; terwijl ik mijn auto met de alarmlichten aan voorzichtig tot stilstand liet komen, parkeerde achter ons een werkverkeerwagen van Rijkswaterstaat, die direct met een knipperende pijl het verkeer naar de linkerbaan begon te dirigeren. Dat was nodig ook, ik woon in een klein dorp aan een grote snelweg waar de meeste bestuurders het nog niet zo nauw nemen met de snelheidslimiet. Ik heb Jan Mulder ooit eens horen zeggen dat hij er eigenlijk nooit onder de 170 km/u rijdt (de kenners onder u weten nu ongeveer waar ik woon). De regen was een andere factor om rekening mee te houden.
Nadat de Wegenwacht zijn diagnose had gesteld, viel er een doodse stilte. Het gekraak dat mijn schoonouders hadden gehoord, was geen kapot wiellager, het was het geluid van vijf afgebroken wielbouten die met 120 km/u tegen de wielkast waren geslagen en nu over de snelweg verspreid lagen. Het wiel werd alleen nog op z’n plaats gehouden door de remschijf. Had mijn schoonvader zijn rem niet meteen ingetrapt, dan was het wiel er onherroepelijk af gelopen en waren de gevolgen niet te overzien geweest.
‘Is er onlangs iets met het wiel gebeurd?’ vroeg de man van Rijkswaterstaat. Mijn schoonvader knikte. Vorige week waren de winterbanden van zijn Renault Scenic omgeruild voor zomerbanden. Sterker: hij was die middag nog langs de garage gereden om naar een geluid in het wiel te laten luisteren (“wiellager, kunt u nog 4.000 kilometer mee doorrijden”). Het kan niet anders of de garage heeft bij het verwisselen van de wielen de bouten veel te strak aangedraaid óf – en dat lijkt aannemelijker – is simpelweg vergeten de wielbouten van het bewuste wiel aan te zetten met een momentsleutel. Het is overigens niet voor het eerst dat ik zoiets meemaak. Een vriendin had vorig jaar hetzelfde met haar Saab 9-3 cabriolet. Ook in dit geval zaten de wielbouten onvoldoende vast, en ook zij was al naar de garage gereden om het geluid te laten horen (“we kunnen niks vinden, de auto is goed.”). De gedachte dat één van de monteurs simpelweg was vergeten de bouten na te lopen met de momentsleutel en ze dus alleen vast waren gedraaid met de pneumatische slagmoersleutel, was niet eens in ze opgekomen.
De moraal van dit verhaal? Als je de komende weken je trouwe winterbanden omruilt voor de zomerbanden, loop dan na een paar honderd kilometer met een momentsleutel de wielbouten na. Voor je eigen veiligheid en gemoedsrust. Autobedrijven doen er ondertussen goed aan een extra controle op wielbouten in het leven te roepen. Doen ze dat niet, dan is het wachten op de eerste klant die z’n rem niet op tijd weet in te trappen. 
