Vergeef me, want ik heb gezondigd

Ik heb wat op te biechten. Als telg van een familie waarin klassiekers altijd een belangrijke rol hebben gespeeld, heb ik door de jaren heen voorkeuren ontwikkeld voor een bepaalde categorie auto’s. Grotendeels bepaald door wat er bij ons thuis in de garage stond, of op de oprit geparkeerd werd. En net als met wijn geldt een beetje dat als je eenmaal in contact bent geweest met de buitencategorie, het niet meevalt om daarna nog te genieten van eenvoudigere wijn. Onterecht eigenlijk, want veel ‘mindere’ wijnen worden met veel liefde door enthousiaste wijnboeren ontwikkeld; begeleid door het verhaal over hun ontstaan gaan ze steeds beter smaken. Ik moet bekennen: die bescheidenheid ben ik een tijdje kwijt geweest binnen de autowereld. Ik merkte het toen ik laatst mijn overbuurman zijn klassieker uit de garage zag rijden. Het was op een van de eerste warme dagen, je kon de bladeren van de beukenhaag ongeveer zien openvouwen en overal in de straat kraakten daken onder de zon. Tot op dat moment had ik naar zijn Burton gekeken zoals ik dat wel vaker had gedaan: ik zag een eenvoudige kitcar op het onderstel van een 2CV. Een simpel vormgegeven tweezitter met een vermogen van zo’n 30 pk. En of je er nu een Burton van maakt of een Citroën Le Patron, het is en blijft een Eend. Nee, dit haalde het niet bij de vintage automobielen waarmee ik als kind was opgegroeid.

De sensatie is hetzelfde

Maar dit keer zag ik iets anders. Ik zag iemand die enorm genoot van het opstarten van zijn klassieker. En ik besefte dat het niet uitmaakt of je de garage uitrolt in een V12 of in een omgebouwde eend met 35 pk; de sensatie is hetzelfde. Ik heb het namelijk ook als ik de sleutel omdraai in mijn Saab 900 Turbo S cabriolet; niet bepaald een youngtimer uit het hoogste segment. Het was bevrijdend om met andere ogen naar zijn Burton te kijken. Ik richtte me niet op wat die auto niet heeft (historische waarde, vermogen), maar op wat hij wél is: een sportieve open tourer van nog geen 500 kilogram met het charmante en herkenbare motorgeluid van een 2CV, die je in de winter zelf in elkaar kunt zetten. Wat-ie trouwens ook heeft, is een schare trouwe fans die regelmatig bij elkaar komt om de Burtons samen uit te laten.

Boetedoening

Mijn boetedoening zal er dan ook uit bestaan dat ik me vanaf heden nooit meer schamper zal uitlaten over oldtimers die geen Italiaanse roots hebben en/of gebouwd zijn na de jaren 60. In plaats daarvan wens ik iedereen een auto toe die je laat glimlachen. Dus start je Peugeot 205, je Opel GT Sport, of je Lotus Seven replica en geniet. Nu ik er nog eens over nadenk: eigenlijk is het helemaal geen zelfkastijding om de pretentie te laten varen. Integendeel, mijn autowereld is zojuist een heel stuk groter geworden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam