Het keurslijf van CI

In het licht van de Brexit is het wellicht interessant ons licht eens te laten schijnen op wat in het bedrijfsleven CI (Corporate Identity) wordt genoemd. Er zijn namelijk de nodige overeenkomsten met de weerstand die in Engeland is gegroeid tegen bemoei- en regelzucht vanuit Brussel. Auto-dealers hebben ook al heel lang last van ernstige bemoeizucht vanuit de hoofdkwartieren van bepaalde merken. Al een jaar of 25 om precies te zijn. Ze bemoeien zich zelfs met de koffiekopjes die de klanten voorgezet krijgen. En dat is dan financieel nog te overzien. Dat ligt anders als het bijvoorbeeld gaat om een showroomvloer die uit een exact voorgeschreven natuursteen-tegel moet bestaan. Dat kost al snel tienduizenden euro’s. Daar moet je aardig wat auto’s voor verkopen vooraleer je dat hebt terugverdiend. Bij bepaalde (premium) merken is het zelfs zo dat het hele gebouw en het interieur tot op de millimeter is omschreven in vuistdikke ‘Lastenheften’. Dat is een Duits woord inderdaad. Het zijn met name de Duitse merken waarbij de dealers/ondernemers zo langzamerhand helemaal niets meer te zeggen hebben over het uiterlijk en de inrichting van hun bedrijf. Een slechte ontwikkeling: er is al meer dan genoeg eenvormigheid in deze wereld. Waarom zou de ene dealer zich niet een beetje mogen onderscheiden van de ander? Of mag het verschil alleen nog te zien zijn in de klantentevredenheidsmetingen… Ik ben ervan overtuigd dat de meeste klanten een beetje eigen(wijzig)heid/karakter alleen maar waarderen. Het wordt echt een beetje te klinisch en te inwisselbaar allemaal. Hoe anders was dat vroeger. Toen had je een Alfa Romeo-dealer in het lommerrijke Blaricum. De eigenaar was een zeer charismatische kerel, die je net zo makkelijk een Ferrari verkocht. Het bedrijf was gevestigd in flinke villa en het koopcontract vulde je in bij een knapperend haardvuur en een goed glas wijn of whisky. Bij het nog in het centrum van Amersfoort gevestigde Porsche-pand van PON had je ook altijd het gevoel welhaast heilige grond te betreden. Het rook er naar 911’s en naar historie. Dat was pas sfeer snuiven. Heerlijk.