Ben ik dan geen Mercedes-liefhebber meer?!

Sinds ik weet dat auto’s auto’s zijn, ben ik een liefhebber van Mercedes-Benz. Mijn vader had altijd een 190 D van de zaak en zo is het balletje gaan rollen. De liefde voor Mercedessen uit de jaren 80 hielp me zelfs besluiten de autojournalistiek in te gaan. Maar nu gebeuren er rare dingen bij het merk. Ben ik eigenlijk nog wel een liefhebber? Ik durf het me hier hardop af te vragen… Jarenlang was het personenwagenprogramma van Mercedes-Benz helder en overzichtelijk. Je had een hele dikke, grote, luxe Mercedes. Beter bekend als ‘die grote’. Deze noemen we, nog steeds, de S-Klasse. Hij heeft ook altijd een kleiner broertje. Die is gepositioneerd in dezelfde markt als de Audi A4 en BMW 3-serie. Die heet C-Klasse.

Onderscheidend taximodel

Tussen de C- en S- zit al heel lang de E-Klasse. Je weet wel, het typische taximodel. Die is visueel elke generatie weer net iets anders. Neem bijvoorbeeld de versie van de jaren 80: deze had als enige de achterlichten met de schuine hoek erin. En midden jaren 90 onderscheidde de E zich dan weer met ronde koplampen. Niet mooi volgens velen, maar zo bleef de E toch steeds onmiskenbaar een E.

De weg kwijt

Vroeger had je het na de C-, E- en S-Klasse wel zo’n beetje gehad, qua modellen. Goed, er waren coupés, de G-terreinauto was er al en af en toe een (al dan niet sportieve) exoot, maar na een korte wandeling door de toonzaal had je wel door wat Das Haus allemaal te bieden had. Maar tijden veranderen. We hebben een niet te stoppen wildgroei aan modellen gezien, dus heel overzichtelijk is de showroom niet meer te noemen. En de kans dat je de weg kwijtraakt tussen de verschillende modellen wordt nu nóg groter. Immers: om de een of andere reden vinden auto-ontwerpers het nodig om alle smaakjes in het gamma zoveel mogelijk op elkaar te laten lijken. De auto’s bij de dealer vertonen zo allemaal dezelfde signatuur. Herkenbaar, eenduidig en dergelijke. Zo kan zelfs een niet-liefhebber zien wat voor merk een bepaalde auto is. Wordt het merk meer waard van. Iets met branding en values, ofzo. Minpunt: je hebt geen idee meer wat nou wat is.

Mercedes E(enheidsworst)

Ja. Mercedes doet keihard mee met de trend. Het merk duwt ons, ontwerptechnisch, een enorme eenheidsworst door de strot. En niet zonder gevolgen. Het is me nu al een paar keer gebeurd dat ik een nieuwe Mercedes-sedan voorbij zag komen zonder dat ik wist om welk model het ging. Goed, dat ik de Audi A3 sedan en A4 sedan van voren nauwelijks uit elkaar kan houden dat is tot daaraantoe, maar dat dit me bij mijn geliefde Mercedes zou gebeuren: ik schrik ervan. Vooral als ik de nieuwe Benzen schuin van achteren zie. Het is allemaal wel heel erg hetzelfde. Het enige visuele aanknopingspunt is het typeplaatje. En dan denk ik: Wat is dit?! Ik ben toch een Mercédes-liefhebber?! Dit klopt niet! Heel even ga ik dan aan mezelf twijfelen.

Gelukkig: de occasions

Dus… Moet ik het merk uit Stuttgart dan maar vergeten? Voor een deel is het misschien maar beter. Maar goed: het nieuwe gamma is dan naar mijn mening wat smaak- en vormloos, we hebben de geschiedenis van het merk nog. Want hoe hard gemeentes en de overheid ook hun best doen om het nog rondrijdende erfgoed van de weg te schrapen: voorlopig zijn er nog genoeg oude Benzen te koop die wél de moeite waard zijn. Ik ben dus een liefhebber van Mercedessen van vroeger. Dagelijks voer ik bijvoorbeeld deze zoekopdracht uit (benzine-Benzen uit de periode 1975-1990, met maximaal 80.000 km op de teller). Smullen vind ik het. En zo blijf ik me verlekkeren op de auto’s uit de goede ouwe tijd. Op die manier lukt het me om de verandering te omarmen. Totdat ik in een splinternieuwe taxi stap natuurlijk. Want dan moet ik ‘m stellen: “Chauffeur, is dit nou een C, E of S?” Ik schaam mij nu al voor deze vraag, die tot nu toe compleet overbodig was… Voor elk willekeurig Mercedes-model, van A-Klasse tot S-Klasse, klik je hier