Paris, je t’aime!

In Moskou zou ik me niet per auto in het verkeer willen begeven. In Parijs (de mooiste en gezelligste stad op deze planeet) daarentegen, zou ik me als een vis in het water voelen in een auto. En dan bedoel ik niet zo’n sneue, veel te mooie boulevard-cabriolet waarmee nieuwe rijken kap-dicht-airco-aan (want anders is het veel te warm en krijg je gênante zweetplekken in je te dure shirt) over de Avenue des Champs Elysées glijden, maar in een Renault 5. Nog niet eens een Supercinq, maar eentje van de eerste generatie. Wat was dat in al z’n eenvoud toch een prachtig en stijlvol autootje, met z’n hypermoderne kunststof ‘schildbumpers’. Die bumpers zaten er uiteraard op vanwege de Parijse manier van parkeren, ofwel je autootje tussen twee geparkeerde auto’s in ‘botsen’. Parijse auto’s zijn sinds jaar en dag op twee manieren heel makkelijk te herkennen. Aan het nummer 75 op de chique zilver-op-zwarte nummerplaat en aan de butsen en krassen rondom. Weldenkende Parijzenaars kopen dan ook nooit nieuwe auto’s. Dat doet alleen de nouveaux riche, en deze soort herken je vanaf de overkant van de Seine aan de prudente manier waarop ze hun te dure auto’s door het verkeer loodsen. Recentelijk raakte ik weer onder de indruk van de manier waarop echte Parijzenaars autorijden. Met een aanstekelijke mix van gedecideerdheid en beleefde souplesse zorgen ze dat ze allemaal niet al te laat en zonder al te veel schade op de plaats van bestemming arriveren. Bijvoorbeeld om op een mooie nazomeravond te eten, te zien en gezien te worden op het terras van ‘Monsieur Bleu’ aan de Avenue de New York. Alwaar dan uiteraard ook een Rolls Royce Phantom pontificaal voor de deur staat, terwijl de echt très chique Parijzenaars er gewoon naartoe kunnen wandelen. Die kijken ook niet meer op als de Eiffeltoren elk heel uur vijf minuten schittert als ware het een reclamezuil voor Swarovski-winkels. Toch zou ik óók als ik ter hoogte van de Eiffeltoren aan de oevers van de Seine woonde stoïcijns blijven autorijden. Gewoon, omdat ik niet op zo’n ordinaire scooter gezien wens te worden. En ook omdat het er wel eens regent. Ik zag mijn Parijse droomauto toevallig staan in de krochten van zo’n typisch Parijse parkeergarage…