Tekst: Bart Smakman • Foto’s: Igor Stuifzand
Uit het februari-nummer 2014 van Auto Review
Ken jij die grap van de dubbeldikke
Fiat 500 met een prijskaartje van 46.518 euro? Haha, nee heus, de Edizione Maserati kost echt zoveel en Abarth bouwde hem in gelimiteerde oplage. Het verhaal gaat als volgt…
We zien brede glimlachen en opgestoken duimen in de auto naast ons. De bordeauxrode Abarth 695 Edizione Maserati valt duidelijk in de smaak. Het verkeer staat vast, dus de toeschouwers hebben alle tijd om de Maserati-uitvoering te bewonderen: 17-inch wielen met drietanden als spaken, schorpioenbadges op de voor-, zij- en achterkant en chroomaccenten rondom. Van buiten kun je zelfs de sportstoelen in beige leer zien. Ja, Abarth heeft ons met een bijzondere auto op pad gestuurd.
Wat je op de foto’s niet ziet, is het grommende, ordinair luide geluid dat de 695 uitboert. We rijden stapvoets en de Abarth rochelt, moppert en brult het uit. Je zou denken dat de auto grootheidswaanzin heeft.
Bekende kost
Met 180 pk onder de kap heeft de 695 Edizione Maserati 20 pk meer vermogen dan de krachtigste, standaard Abarth (595C à 30.345 euro). Het leeggewicht is slechts 1.085 kilo, dus het specifiek vermogen (het aantal pk's per kilo) is dik in orde. Nieuw is het idee van een gepimpte Abarth niet, want in 2011 reden we al met een soortgelijke versie in Ferrari-rood: de 695 Tributo Ferrari. Die beschikte ook over 180 pk. Nu zijn er een paar dingen anders: de Edizione Maserati heeft een schuifdak, oogt chiquer en is in kleinere oplage gebouwd (499 versus 1.199 stuks).
Half werk
Met een prijsverschil van ruim 16.000 euro tussen de standaard Abarth en de Maserati-editie zou je verwachten dat zowel het exterieur als het interieur extra luxe zijn aangekleed. Helaas heeft Abarth maar half werk geleverd. De buitenkant is fraai, maar voor het binnenwerk lijkt het alsof de baas heeft gezegd: “jullie mogen vijf dingen verfraaien en de rest laten we zo”. Die vijf dingen zijn de sportstoelen met beige leer, de aluminium pedalen, de Maserati-badge op de middenconsole, de Maserati-stootlijsten in de deur en de carbondelen op het dashboard. Onveranderd zijn de goedkoop aanvoelende lappen plastic in de deurpanelen en boven op het dashboard. Abarth moet zich ook schamen voor de reusachtige, lelijke raamknoppen in de middenconsole.
Moppermodus
Aangezien we toch in moppermodus zitten: de vijftraps automaat valt tegen. Het voelt of je oma schakelt, zo langzaam en met horten en stoten. Hierdoor rijgt hij bij een sprint de verzetten niet soepel aan elkaar. Bij het afremmen is het keer op keer de vraag in welke versnelling je verder gaat zodra je het rempedaal loslaat.
De oplossing is zelf schakelen met de peddels achter het stuur. Aangezien de automaat pas heel laat in actie komt, kun je hem eenvoudig te snel af zijn. Het is niet ideaal, maar na een paar ritten vonden we een fijne balans tussen afkeurend zuchten en zelf schakelen.
Koning te rijk
Je denkt misschien dat we niet gecharmeerd zijn van de Abarth, maar dat is beslist niet zo. We houden van deze auto, zelfs met al zijn minpunten en absurde prijs. De Abarth stuurt geweldig, maar glijdt in snel genomen bochten wel weg over zijn voorwielen: onderstuur. De sprint naar 100 km/u duurt officieel 7,6 seconden, maar het voelt sneller.
Met de sportmodus ingeschakeld is de besturing directer en blijft de turbomotor lekker hoog in de toeren. Zonder de sportmodus voelt de auto tam en bedeesd. En dat is juist niet te bedoeling. Rijden met deze auto draait om plezier. Je maakt snel vaart en manoeuvreert soepel door het verkeer. De Abart Maserati nodigt iedere bocht opnieuw uit om de grens van zijn wegligging op te zoeken. Hierbij zit je iedereen op de weg te jennen – bedoeld of onbedoeld. Voor het stoplicht klinken dreunende bassen uit de uitlaatpijpen, bij groen licht ben je verrassend vlot weg en op de snelweg rijden links maar weinig Duitse auto’s die jij niet kunt bijhouden. Pas bij 210 km/h geeft de Abarth het op.
De stoelen zijn wel aan de hoge kant en je zit er meer óp dan ín. Dit doet afbreuk aan de sportiviteit en je moet constant om de binnenspiegel heen kijken. Praktisch is het niet, maar het kan de toekomstige eigenaar vast weinig schelen. Hij bezit waarschijnlijk al een echte Maserati (of meerdere) en vindt het zonde om die van stal te halen voor een ritje naar het dorp. En dus pakt hij de Abarth.
Oordeel
De Abarth 695 Edizione Maserati is veel te duur, maar oh, wat is hij leuk. Het geluid uit de 180 pk sterke motor is weergaloos en met de donkerrode kleur en drietandwielen wordt de auto steeds nagestaard. Daar veranderen de hakkelig schakelende automaat en de (te) hoge stoelen niets aan.
We zien brede glimlachen en opgestoken duimen in de auto naast ons. De bordeauxrode Abarth 695 Edizione Maserati valt duidelijk in de smaak. Het verkeer staat vast, dus de toeschouwers hebben alle tijd om de Maserati-uitvoering te bewonderen: 17-inch wielen met drietanden als spaken, schorpioenbadges op de voor-, zij- en achterkant en chroomaccenten rondom. Van buiten kun je zelfs de sportstoelen in beige leer zien. Ja, Abarth heeft ons met een bijzondere auto op pad gestuurd.
Wat je op de foto’s niet ziet, is het grommende, ordinair luide geluid dat de 695 uitboert. We rijden stapvoets en de Abarth rochelt, moppert en brult het uit. Je zou denken dat de auto grootheidswaanzin heeft.
Met een prijsverschil van ruim 16.000 euro tussen de standaard Abarth en de Maserati-editie zou je verwachten dat zowel het exterieur als het interieur extra luxe zijn aangekleed. Helaas heeft Abarth maar half werk geleverd. De buitenkant is fraai, maar voor het binnenwerk lijkt het alsof de baas heeft gezegd: “jullie mogen vijf dingen verfraaien en de rest laten we zo”. Die vijf dingen zijn de sportstoelen met beige leer, de aluminium pedalen, de Maserati-badge op de middenconsole, de Maserati-stootlijsten in de deur en de carbondelen op het dashboard. Onveranderd zijn de goedkoop aanvoelende lappen plastic in de deurpanelen en boven op het dashboard. Abarth moet zich ook schamen voor de reusachtige, lelijke raamknoppen in de middenconsole.
Je denkt misschien dat we niet gecharmeerd zijn van de Abarth, maar dat is beslist niet zo. We houden van deze auto, zelfs met al zijn minpunten en absurde prijs. De Abarth stuurt geweldig, maar glijdt in snel genomen bochten wel weg over zijn voorwielen: onderstuur. De sprint naar 100 km/u duurt officieel 7,6 seconden, maar het voelt sneller.
Met de sportmodus ingeschakeld is de besturing directer en blijft de turbomotor lekker hoog in de toeren. Zonder de sportmodus voelt de auto tam en bedeesd. En dat is juist niet te bedoeling. Rijden met deze auto draait om plezier. Je maakt snel vaart en manoeuvreert soepel door het verkeer. De Abart Maserati nodigt iedere bocht opnieuw uit om de grens van zijn wegligging op te zoeken. Hierbij zit je iedereen op de weg te jennen – bedoeld of onbedoeld. Voor het stoplicht klinken dreunende bassen uit de uitlaatpijpen, bij groen licht ben je verrassend vlot weg en op de snelweg rijden links maar weinig Duitse auto’s die jij niet kunt bijhouden. Pas bij 210 km/h geeft de Abarth het op.
De stoelen zijn wel aan de hoge kant en je zit er meer óp dan ín. Dit doet afbreuk aan de sportiviteit en je moet constant om de binnenspiegel heen kijken. Praktisch is het niet, maar het kan de toekomstige eigenaar vast weinig schelen. Hij bezit waarschijnlijk al een echte Maserati (of meerdere) en vindt het zonde om die van stal te halen voor een ritje naar het dorp. En dus pakt hij de Abarth.
